ویژگی های شعر طبیب اصفهانی ( قرن دوازدهم ) را می توان چنین بر شمرد: -انس و الفت زیاد با غم، آهنگین و روان بودن، روح دینی داشتن ،بیان حال شاعر،شرح وقایع،استفاده از ضرب المثل های رایج در میان مردم، -پند آموز بودن، استفاده فراوان از صنعت تلمیح، موجز بیانی، دارای کلمات سالم (دور از کنایه و استعاره) طبیب اصفهانی شاعر دو زبانه بوده و شعر را به فارسی و عربی می سروده است. محققان، اشعار عربی او را نیز بهای بلند داده بسیار فصیح و در حد اعجاز دانسته اند.
از غزل های معروف اوست :
غمش در نهانخانه دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند
به دنبال محمل چنان زار گریم
که از گریه ام، ناقه در گِل نشیند
خِلد گر به پا خاری، آسان برارم
چه سازم به خاری که در دل نشیند؟
پی ناقه اش رفتم آهسته، ترسم غباری
به دامانِ محمل نشیند
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
زبامی که برخاست، مشکل نشیند
عجب نیست خندد اگر گل به سروی
که در این چمن پای در گِل نشیند
بنازم به بزم محبّت که آن جا گدایی
به شاهی مقابل نشیند
طبیب از طلب در دو گیتی میاسا
کسی چون میان دو منزل نشیند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر