دانلود رمان دوئل
نوشته آنتون پاولوویچ چخوف
ترجمه : احمد
گلشیری
* * *
دوئل [Duel] رمانی
از آنتوان
پاولوویچ چخوف (۱۸۶۰-۱۹۰۴)، نویسنده ی روس، که در ۱۸۹۷ به چاپ رسید و
یکی از مشهور‌ترین آثار او و تصویر تقریباً حقیقی آشفتگی روحی روس‌ها در پایان قرن
گذشته است. تقریباً همه شخصیتهای داستان موجوداتی ضعیف اند و آرمانهایی را می
جویند که خود می دانند بیرون از دسترس آنهاست و برده ی عادات
خویشاند.
داستان در شهر کوچکی در قفقاز و در کنار دریای سیاه می گذرد: لائوسکی که کارمند جوانی است خود را به این شهر منتقل کرده است تا سر و صورتی به زندگی خود که ضایع شده‌اش می داند، بدهد. پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه با رفیقه ی خود، به سفر می رود. اما به جای آنکه در صراط مستقیم بیفتد، تمام روز را در خلوت به غذا خوردن و می‌زدن و ورقبازی و نقل داستانهایی بی‌سر و ته می گذراند. این لااقل نظر فون کورن، زیست‌شناس آلمانی الاصل، است. مردی فعال که به شدت از لائوسکی متنفر است، زیرا عقیده دارد که او به حکم قانون تنازع بقا از میان خواهد رفت. نفرت آن‌ها از یکدیگر چنان شدید می شود که بالاخره فون کون بهانه هایی پیدا می‌کند تا با لائوسکی دوئل کند. شب قبل از مبارزه برای لائوسکی بدبخت فرصتی است که درباره ی خود به تفکر بپردازد، می بیند که گذشته‌اش چیزی جز بیهودگی و بی‌قیدی و دروغ نبوده است. ترس از مرگ میل به زندگی و زندگی بهتر را دراو بیدار می کند. قبل از ترک خانه در کمال محبت زن بیچاره ای را که او قصد ترکش را داشت، می‌بوسد و به نظرش می‌رسد که زن بینظیری است.
دوئل بی‌نتیجه به پایان می‌رسد، اما لائوسکی مرگ را حس کرده است. زندگی تازه ای را شروع می کند، با رفیقه اش ازدواج می کندو سخت به کارمی چسبد.
لائوسکی، که یکی از شخصیتهای شاخص هنر چخوف است و شباهت بسیاری به «اوبلوموف» اثر گانچاروف، دارد، ضعیف است و مردد. بی‌آنکه بخواهد بدی می کند، نفرت او از اطرافیان خود پوششی است بر نفرتش از خود. برای تبرئه ی وجدان خود می کوشد تا به خود بقبولاند که معایبش حاصل زمان و ناشی از قانون توارث است. با این حال، نتیجه ی این رمان عنصر تازه ای در بدبینی چخوف وارد می کند و آن روابط بین لائوسکی و فون کونر است، که در عین دشمنی با یکدیگر هر دو دارای حسن نیت‌اند و این روابط، خواننده را به یاد حکایت «یک نا‌شناس» می اندازد و نکته ی کمتر مشهود ولی اساسیی را آشکار می سازد و آن عشق چخوف به قهرمانانی است که خلق می کند.
هرچند صد سال تمام از درگذشت چخوف می‌گذرد، اما آثار او همچنان جذابیت خود را برای مشتاقان ادبیات در سراسر جهان حفظ کرده‌اند.
در رمان کوتاه دوئل، آنتوان چخوف به تهی بودن زندگی روشن فکرانهٔ زمان خود و نقش بر آب شدن آرزو‌های آن‌ها اشاره می‌کند. هیچ نویسندهٔ دیگری نتوانسته چون او با قدرتمندی به ترسیم شب تاریک روح دورانش بپردازد. او در عین حال در ترسیم تراژدی‌های پنهانی که تن و جان آدم را می‌فرساید استاد بود.
داستان در شهر کوچکی در قفقاز و در کنار دریای سیاه می گذرد: لائوسکی که کارمند جوانی است خود را به این شهر منتقل کرده است تا سر و صورتی به زندگی خود که ضایع شده‌اش می داند، بدهد. پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه با رفیقه ی خود، به سفر می رود. اما به جای آنکه در صراط مستقیم بیفتد، تمام روز را در خلوت به غذا خوردن و می‌زدن و ورقبازی و نقل داستانهایی بی‌سر و ته می گذراند. این لااقل نظر فون کورن، زیست‌شناس آلمانی الاصل، است. مردی فعال که به شدت از لائوسکی متنفر است، زیرا عقیده دارد که او به حکم قانون تنازع بقا از میان خواهد رفت. نفرت آن‌ها از یکدیگر چنان شدید می شود که بالاخره فون کون بهانه هایی پیدا می‌کند تا با لائوسکی دوئل کند. شب قبل از مبارزه برای لائوسکی بدبخت فرصتی است که درباره ی خود به تفکر بپردازد، می بیند که گذشته‌اش چیزی جز بیهودگی و بی‌قیدی و دروغ نبوده است. ترس از مرگ میل به زندگی و زندگی بهتر را دراو بیدار می کند. قبل از ترک خانه در کمال محبت زن بیچاره ای را که او قصد ترکش را داشت، می‌بوسد و به نظرش می‌رسد که زن بینظیری است.
دوئل بی‌نتیجه به پایان می‌رسد، اما لائوسکی مرگ را حس کرده است. زندگی تازه ای را شروع می کند، با رفیقه اش ازدواج می کندو سخت به کارمی چسبد.
لائوسکی، که یکی از شخصیتهای شاخص هنر چخوف است و شباهت بسیاری به «اوبلوموف» اثر گانچاروف، دارد، ضعیف است و مردد. بی‌آنکه بخواهد بدی می کند، نفرت او از اطرافیان خود پوششی است بر نفرتش از خود. برای تبرئه ی وجدان خود می کوشد تا به خود بقبولاند که معایبش حاصل زمان و ناشی از قانون توارث است. با این حال، نتیجه ی این رمان عنصر تازه ای در بدبینی چخوف وارد می کند و آن روابط بین لائوسکی و فون کونر است، که در عین دشمنی با یکدیگر هر دو دارای حسن نیت‌اند و این روابط، خواننده را به یاد حکایت «یک نا‌شناس» می اندازد و نکته ی کمتر مشهود ولی اساسیی را آشکار می سازد و آن عشق چخوف به قهرمانانی است که خلق می کند.
هرچند صد سال تمام از درگذشت چخوف می‌گذرد، اما آثار او همچنان جذابیت خود را برای مشتاقان ادبیات در سراسر جهان حفظ کرده‌اند.
در رمان کوتاه دوئل، آنتوان چخوف به تهی بودن زندگی روشن فکرانهٔ زمان خود و نقش بر آب شدن آرزو‌های آن‌ها اشاره می‌کند. هیچ نویسندهٔ دیگری نتوانسته چون او با قدرتمندی به ترسیم شب تاریک روح دورانش بپردازد. او در عین حال در ترسیم تراژدی‌های پنهانی که تن و جان آدم را می‌فرساید استاد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر